FOTOGRAFIA ANALOGOWA I CYFROWA 💛
Fotografia analogowa- oparta na chemii światłoczułych związków srebra. Dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Materiały fotograficzne dzieliły się na dwa rodzaje: pierwsze służyły do utrwalenia obrazu w aparacie i produkowane były w postaci klisz ciętych (do aparatów wielkoformatowych –fotografia wielkoformatowa), błon (filmów) perforowanych (do aparatów małoobrazkowych), błon zwojowych najczęściej o szerokości 60 mm (do aparatów średnioformatowych). Obraz zapisany na kliszach przenoszony był na papiery o różnych formatach.
Fotografia cyfrowa- fotografia polegająca na zachowaniu wybranego kadru w postaci cyfrowej, a nie, jak w fotografii tradycyjnej, na utrwaleniu go na chemicznym nośniku światłoczułym. Do wykonywania zdjęć, w odróżnieniu od fotografii tradycyjnej (nazywanej nieprawidłowo analogową), gdzie stosuje się klasyczny aparat fotograficzny, służy sprzęt o odmiennej konstrukcji, a mianowicie cyfrowy aparat fotograficzny
Camera obscura- prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Pierwowzór aparatu fotograficznego Camera obscura bywa nazywana również ciemnią optyczną lub kamerą otworkową.
Budowa- Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3–1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony (lub powiększony) obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie. Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.
Budowa aparatu
Ciemnia fotograficzna- miejsce służące do obróbki chemicznej materiałów fotograficznych: negatywów, pozytywów, zwanych inaczej odbitką, i diapozytywów w procesie wywołania tych materiałów w fotografii tradycyjnej. W ciemni wywoływane są także duże klisze fotograficzne używane m.in. w fotografii rentgenowskiej.
Sprzęt znajdujący się w ciemni fotograficznej:
- powiększalnik
- kuweta
- koreks
- maskownica
- zegar ciemniowy
- suszarka fotograficzna
Środki chemiczne:
- wywoływacz pozytywowy
- wywoływacz negatywowy
- utrwalacz
- przerywacz
- zmiękczacz
- osłabiacz
Oko- receptorowy narząd zmysłu wzroku. Najprostsze oko ma tylko zdolność wykrywania pewnego zakresu promieniowania elektromagnetycznego; bardziej skomplikowane jest w stanie dostarczyć informacji o kierunku padania światła, jego intensywności oraz kształtach obiektów
Budowa oka:
Krótkowidz- widzi ostro tylko tylko bliskie przedmioty ponieważ jego soczewka zbyt mocno załamuje światło lub gałka oczna jest za długa. Dlatego ostre obrazy powstają przed siatkówką. Aby skorygować taką wadę wzroku stosuje się okulary z soczewkami rozpraszającymi. Powoduje to zwiększenie ogniskowej i promienie skupiają się na siatkówce.
Dalekowidz- widzi lepiej przedmioty oddalone niż te, które znajdują się zaraz przed nim, tacy ludzie mają problemy z odczytaniem gazety bez okularów, wda spowodowana jest skupieniem promieni za siatkówką oka zamiast na niej.
Matryce CMOS- układ wielu elementów światłoczułych wykonany w technologii CMOS
Zastosowanie- Matryce CMOS występują w wielu urządzeniach takich jak kamery internetowe, kompaktowe aparaty cyfrowe, lustrzanki cyfrowe (ang. DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera), elementy kontrolne w automatyzacji produkcji, cyfrowe aparaty rentgenowskie i w wielu innych miejscach. Matryce CMOS możemy spotkać w aparatach różnych klas od najprostszych do najbardziej zaawansowanych. Znajdują one zastosowanie we wszystkich modelach lustrzanek cyfrowych firmy Canon (seria EOS). Wyjątek stanowi model EOS 1D z 2001 roku, w którym zastosowano matrycę CCD. Od 2006 roku matryce tego typu wykorzystywane są w aparatach DSLR także przez firmę Nikon, a od 2008 roku przez firmę Pentax
.
Działanie aparatu cyfrowego- Układ optyczny tworzy obraz na przetworniku fotoelektrycznym (CCD, CMOS), a współpracujący z nim układ elektroniczny odczytuje informacje o tym obrazie i przetwarza na postać cyfrową w układzie zwanym przetwornikiem analogowo-cyfrowym. Dane w postaci cyfrowej są zapisywane w plikach danych, w jednym z formatów zapisu obrazu – zazwyczaj JPEG (kompresja stratna), TIFF (kompresja bezstratna) lub RAW (pełna informacja z matrycy aparatu) – w cyfrowej pamięci aparatu (półprzewodnikowej, na miniaturowym dysku magnetycznym bądź optycznym) albo przesyłane bezpośrednio do komputera. Najczęściej wykorzystywanymi pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci typu flash w postaci kart.
Typy plików graficznych:
Używające kompresji stratnej:
- JPEG (Joint Photographic Experts Group) – niewątpliwie najpopularniejszy format plików graficznych z kompresją stratną; używany zarówno w sieci internet (obsługiwany przez prawie wszystkie przeglądarki), jak i w aparatach cyfrowych
- JPS (JPG Stereo) – najpopularniejszy format prezentacji obrazów stereoskopowych, obrazy dla prawego i lewego oka zapisane są obok siebie
- JPEG 2000 – nowsza wersja formatu JPEG, oferująca lepszą kompresję,
- DjVu – format stworzony do przechowywania zeskanowanych dokumentów w formie elektronicznej,
- TIFF (Tagged Image File Format) – popularny format plików graficznych udostępniający wiele rodzajów kompresji (zarówno stratnej, jak i bezstratnej) oraz umożliwiający przechowywanie kanału alfa
Używające kompresji bezstratnej:
- TIFF – patrz wyżej,
- PNG (Portable Network Graphics) – popularny format grafiki (szczególnie internetowej); obsługiwany przez większość przeglądarek WWW; obsługuje kanał alfa,
- GIF (Graphics Interchange Format) – popularny format grafiki (szczególnie internetowej); obsługiwany przez prawie wszystkie przeglądarki WWW; może przechowywać wiele obrazków w jednym pliku tworząc z nich animację; obsługuje przeźroczystość monochromatyczną (pełna przeźroczystość lub wcale),
- BMP – oferuje zapis z kompresją RLE lub bez kompresji (powszechniejszy), wykorzystywany m.in. przez program MS Paint
- FLIF – format zapisu grafiki rastrowej oferujący kompresję bezstratną, pliki w tym formacie są znacznie mniejsze w porównaniu z plikami w formatach PNG, JPEG, BPG, czy WebP, prace nad formatem nie zostały jeszcze ukończone.
Bez kompresji:
- XCF (eXperimental Computing Facility) – mapa bitowa programu GIMP; może przechowywać wiele warstw,
- XPM – format zapisu plików przy pomocy znaków ASCII,
- PSD – mapa bitowa programu Adobe Photoshop; może przechowywać wiele warstw.