Najwybitniejsi polscy informatycy

Jan Łukasiewicz

Jego praca O zasadzie sprzeczności u Arystotelesa zapoczątkowała rozwój logiki matematycznej. Był autorem logiki trójwartościowej, pierwszego nieklasycznego rachunku logicznego, na bazie którego powstały logika modalna, logika probabilistyczna i logika rozmyta.

Twórca notacji polskiej (1920), podstawy odwrotnej notacji polskiej, sposobu zapisu wyrażeń arytmetycznych szeroko stosowanego w informatyce do dnia dzisiejszego. Zapis ten pozwala na całkowitą rezygnację z użycia nawiasów w wyrażeniach, jako że jednoznacznie określa kolejność wykonywanych działań.

Łukasiewicz zaproponował też podział rozumowań logicznych na dedukcyjne i redukcyjne (zamiast tradycyjnych indukcyjnych), który jednak nie przyjął się szerzej.

Marian Rejewski

Złamał szyfr Enigmy, czyli maszyny, której Niemcy używali do szyfrowanie wiadomości.

Stanisław Ulam

Twórca pierwszych metod numerycznych takich jak Monte Carlo. W swych pracach wykorzystywał komputery jako jeden z nielicznych.

Wacław Sierpiński

Twórca:

• Przestrzeni Sierpińskiego
• Dywanu Sierpińskiego
• liczb Sierpińskiego
• Trójkąta Sierpińskiego

Stanisław Leśniewski

Twórca najsłynniejszego zapisu w językach informatycznych (i++). Zamiast pisać i= i+1 piszemy i++ , co wielokrotnie przyspiesza prace komputera, a najważniejsze pracę jądra systemu operacyjnego.

Obliczanie elementów ciągu Fibonacciego.

Ciąg Fibonacciego

 Ciąg Fibonacciego – ciąg liczb naturalnych określony rekurencyjnie w sposób następujący:

Pierwszy wyraz jest równy 0, drugi jest równy 1, każdy następny jest sumą dwóch poprzednich.

Formalnie:

${\displaystyle F_{n}:={\begin{cases}0&{\text{dla }}n=0,\\1&{\text{dla }}n=1,\\F_{n-1}+F_{n-2}&{\text{dla }}n>1.\end{cases}}}$

Kolejne wyrazy tego ciągu nazywane są liczbami Fibonacciego. Zaliczanie zera do elementów ciągu Fibonacciego zależy od umowy – część autorów definiuje ciąg od ${\displaystyle F_{1}=F_{2}=1}$.

Ciąg został omówiony w roku 1202 przez Leonarda z Pizy, zwanego Fibonaccim, w dziele Liber abaci jako rozwiązanie zadania o rozmnażaniu się królików. Nazwę „ciąg Fibonacciego” spopularyzował w XIX w. Édouard Lucas.

Ciąg Fibonacciego w przyrodzie i sztuce:

W kształtach wielu roślin widać spiralne linie rozchodzące się od środka w niezwykle usystematyzowany sposób.

Podsumowując:

Ciągi Fibonacciego są wszędzie gdziekolwiek spojrzymy, zewsząd nas otaczają i mają wykorzystanie w wielu dziedzinach życia człowieka.